Mensen van onze generatie kunnen die uitdrukking niet horen zonder te denken aan Arjan Ederveen en Tosca Niterink. Maar de Portugezen kunnen er ook wat van, getuige deze foto.

Buiten de toeristensector is kurk in Portugal een serieuze aangelegenheid. Zelfs nu in de eenentwintigste eeuw worden kapitale flessen wijn afgesloten met een stukje boomschors uit Portugal. Wat zeg ik, juist kapitale flessen. Het is een prestigekwestie lijkt het wel; meer en meer wijnmakers gaan over op schroefdoppen na een halfslachtige poging om natuurkurk te vervangen door kunststof. Maar zo niet de grote chateaux; die stellen er een eer in om superlange kurken (tot wel 6 cm) van hoge kwaliteit te gebruiken. Wie weleens een kurkeik heeft gezien begrijpt dat dat geen eenvoudige opgave is.

De schors groeit maar heel langzaam, pas acht jaar na een oogst kan de boom opnieuw worden geschild. Als je het systeem begrijpt zie je het overal om je heen: de boom wordt geschild en dan wordt er met witte verf een cijfer opgeschilderd. Een 8 betekent: “deze boom is geschild in 2018” (het zou in theorie ook 2008 kunnen zijn maar dat zie je gauw genoeg). Dan moet gewacht wordt tot 2026 voordat hij opnieuw kan worden geschild.

Maar die grote chateaux nemen daar geen genoegen mee, die willen veel dikkere schors/kurk dus dan moet de boom nog langer rust hebben.

Reisverslag

We vertrekken van de camping in São Bartolomeu en gaan nog even inkopen doen in het dorp. We nemen de verkeerde zijweg, komen op een ongelijke spoorwegovergang en KRAK! Weer met de watertank aan de grond. De aangebrachte metalen versterkingsband breekt gelijk af en een bevestigingsschroef van de beugel wordt uit de bodem getrokken. Werk aan de winkel dus. Dit is echt een kwetsbaar ding aan deze verder zo fijne camper. Reden temeer om straks hulpluchtvering op de achteras te zetten zodat we bij twijfel de achterkant wat kunnen oppompen.

We arriveren in Carvoeiro, vlak bij Portimão, op een wat slordige maar leuke camping die door een soort hippies wordt gerund. Het sanitair is niet om over naar huis te schrijven (of misschien juist wel) maar de douche is lekker hard en warm. Wandelen naar het dorpje dat rondom het kleine strandje is gebouwd. We zwerven over de mooie kliffen die grillig zijn uitgesleten met geheimzinnige grotten waar de zee doorheen spoelt.

De volgende dag op de fiets naar Portimão. Wat zijn het stadje en de omgeving veranderd sinds wij hier in 1975 met de tent en de rugzak waren… Er is enorm geïnvesteerd, vooral door Engelsen denken wij. De streek ten oosten van Portimão waar wij ooit op een ontroerend eenvoudige camping waren is nu geheel geurbaniseerd met villawijken en gated communities.

We verhuizen na een paar dagen naar een veel luxere camping voorbij Lagos, in Espiche om precies te zijn. Na zoveel dagen primitief willen we wel weer eens een beetje comfort. Ruime en schone douches met veel warm water, plekken om af te wassen, een kampwinkel met verse broodjes. We maken een fietstocht naar Lagos want er moeten spullen worden ingekocht om de watertank te versterken en Els is nodig aan een knipbeurt toe. Stevig ritje nog wel, niets is hier vlak.

De bouwmarkt in Lagos heeft niet wat we zoeken, we rijden met de camper naar Albufeira want daar is een Leroy Merlin, de Gamma van Portugal en Spanje zeg maar. Een flinke rit voor een stripje metaal en een boormachientje maar onderweg kunnen we ook nog even aanlanden bij de Decathlon in Portimão. Teenslippers voor onder de douche, wel zo prettig.

Na een paar dagen weer verder, naar Lagos. We hebben daar afgesproken met Piet en Jel, vrienden uit een ver, ver verleden. De stadscamping is een intrigerende plaats met vaste bewoners in zelfgebouwde onderkomens en reizende kermisklanten. Het is zeker geen steriele toeristencamping en het sanitair wordt in sommige (duitse) recensies omschreven als ‘katastrofal’. Wij kunnen er wel mee omgaan; teenslippers aan en je ogen dicht.

We komen in gesprek met een Engelsman, waarvan we dachten dat hij ook een plastic onderkomen rond zijn camper had vervaardigd. In zijn auto heeft hij een doos met kunststukjes van schelpen en andere frutsels staan. Deze maken hij en zijn vrouw en verkopen dit voor 15 euro aan de toeristenwinkeltjes, welke het aan de vrouw brengen voor 25 euro volgens hem. Hij showt ons zijn onderkomen en dan blijkt hij een riant complex te hebben met een tuin/lounge set dat aan alle moderne eisen voldoet. Een riante tuin gecreëerd met planten. Eind oktober als het seizoen is afgelopen in Lagos gaat hij een appartement kopen en denkt zijn huidige stulpje aan te houden voor onderverhuur. Zo zie je maar weer dat je niet te snel moet oordelen.

Piet en Jel arriveren een paar uur later en het weerzien is hartelijk. Een kopje thee, een flesje Vinho Verde en dan de stad in voor een maaltijd. Het wordt Cataplan de Peixe, een visstoofpot in een restaurantje een beetje buiten de toeristenhoofdstraat. Op het plein ervoor zetelt trots Infante Don Henrique, Hendrik de Zeevaarder die vanuit Lagos de Afrikaanse westkust liet verkennen.

De volgende dag lekker een beetje luieren en klussen aan de watertank. Met hulp van Piet wordt de eerste versterkingsbeugel succesvol aangebracht. Voor de kenners: gegalvaniseerde strip 25x2mm. Dat moet wel tegen een stootje kunnen.

We drinken gezamenlijk koffie en praten over Els, de te vroeg ontvallen lieve en eigenzinnige zus/schoonzus/vriendin. Ze krijgt de eer die haar toekomt. Dan gaan we met zijn vieren naar de stad voor een late lunch in De Vreetschuur (dixit Jel). Een enorme eh… schuur gedecoreerd met ontelbare voetbalsjaals waar het bomvol (goed teken) en warm is. Het eten is weer overheerlijk Portugees en pretentieloos met de wijn in een doorschenkkan. Fantastisch. Intussen gaat het veel over vroeger en de actuele Nederlandse politiek wordt ook niet vergeten. Daarna hebben we alleen nog maar trek in thee en we maken het niet laat.

Piet en Jel gaan weer eens verderop, São Bartolomeu de Messines om precies te zijn. Daar komen wij net vandaan (ruim een week geleden) en het is een van hun vaste bestemmingen. We nemen afscheid en beloven elkaar op de hoogte te houden zodat we in de toekomst elkaar weer kunnen treffen.

Wij gaan de lang geplande kliffenwandeling van Lagos naar Luz doen. Mooie tocht die als gevolg van erosie niet altijd via gebaande paden gaat.

Wij trekken verder naar Sagres, ooit onze laatste overnachtingsplaats op de Via Algarviana. We komen terecht op een grote parkeerplaats met uitzicht op het fort. Er staan veel campers, er zijn geen voorzieningen behalve een afvalcontainer maar de plaats en het uitzicht vergoeden veel.

We bezoeken het enorme fort, ooit geplunderd door “Sir” Francis Drake. Even een fietstochtje door de omgeving. Sagres is meer een groot dorp, we herkennen een paar punten van ons vorige bezoek. De wasmachines van de Intermarché zijn kapot, volgens het commentaar op de Park4Night-app is dat al een poosje zo….

Het waait enorm, de camper schudt en Els vraagt waar de zeeziektepillen zijn. Die wind gaat nog wel enige dagen aanhouden. We hebben wat eten ingeslagen voor twee dagen en water genoeg dus we houden het hier wel even uit.

Hier begint het surfgebied van Portugal, te danken aan de enorme golven die vanuit de Atlantische Oceaan komen aanrollen. De dudes lopen af en aan, verblijven voor langere tijd op de parkeerplaats en poepen in de bosjes.

De volgende dag in de strakke wind een flinke wandeling langs de zuidelijke en westelijke kliffen naar Cabo São Vicente, de uiterste zuidwestpunt van het Europese vasteland. Een fort met vuurtoren, tehuis ook van de Letze Bratwurst vor Amerika waarvan de verkoper volgens Arhtur van Amerongen in Berlijn onmiddellijk pleite zou gaan. Wij troffen hem niet aan, misschien nog geen bratwurstsaison. Als alternatief nemen we in het fort koffie en een ijsje.

Alweer een dag voorbij, de zonsondergang die hier goed te zien moet zijn, verschuilt zich helaas achter een wolkenbank, Scheisse! De wind gaat gelukkig aan het einde van de avond liggen, we hebben een zeeziektevrije nacht.

Nog maar een wandeling, deze keer de andere kant op met opnieuw mooie uitzichten en zelfs een romeinse ruïne. We lopen door Sagres naar een tent buiten het dorp die The Best Burger Ever belooft met vestigingen in Tel Aviv en Monterrey nog wel. Helaas staat de verlichting zo laag en het geluid zo hoog dat we besluiten dat dit iets voor jongelui moet zijn. Dan maar een hapje in het centrum, ook lekker. Het weer knapt ernstig af en we kruipen in ons paleisje. Kopje thee, muziekje…

Later op de dag toch nog een mooi vogeltje gespot: de Roodborsttapuit!

Dan gaat het regenen, zoals min of meer voorspeld. Weer geen zonsondergang. En de wind trekt aan, we liggen deze nacht echt heen en weer te schudden!