Versie 2, 8-10-2020

Hermannsweg

Het hoofdthema van deze Blog is een wandelweg die in zijn geheel door het Teutoburger Wald loopt. Het Teutoburger Wald op zijn beurt is een langgerekt bos dat bovenop een heuvelrug ligt in het Sauerland. Volgens de legende heeft hier Arminius de Cherusker slag geleverd met een Romeinse expeditiemacht onder leiding van generaal Varus en deze verpletterend verslagen. Het XVIIe, XVIIIe en XIXe legioen gingen verloren, naar schatting 18.000 soldaten. Varus pleegde zelfmoord en keizer Augustus zou hebben uitgeroepen: “Quinctilius Varus, geef me mijn legioenen terug!”

De winst van Arminius is trouwens terug te voeren op hoogverraad; hij was in dienst van de Romeinen en heeft Varus onder valse voorwendsels in een voor de Romeinen fatale positie gelokt waar zij met hun paarden niet konden manoeuvreren. Maar daar hebben de Duitsers niet zo veel boodschap aan; als Hermann wordt hij hier geëerd als een van de helden van het Germaanse nationalisme met een enorm monument en de Nazi’s lustten er wel pap van.

Afijn, wij wandelen lekker acht dagen van begin (Rheine) tot einde (Bad Meinberg) door het Teutoburger Wald, genieten van de natuur en de uitzichten, en natuurlijk van een biertje aan het einde van elke dag. Aan schnitzels ook geen gebrek hier, je moet echt je best doen om iets anders dan vlees op tafel te krijgen. Taart gaat wel heel goed.

Grappig is ook wel de vakwerkarchitectuur. Hoewel het principe overal gelijk is, zie je per dorp en streek een andere invulling. Houtsnijwerk en soms uitgebreide teksten op de gevel geven een speciaal cachet aan de huizen, anders dan in Limburg waar er nauwelijks opsmuk is. (Klik op de foto’s voor een diashow).

Geologie

Geologisch is de tocht ook interessant. De heuvelrug is een gevolg van tektonische beweging; de Afrikaanse plaat schuift al miljoenen jaren Noordwaards en duwt tegen de Euraziatische plaat. Dit heeft onder meer geresulteerd in het ontstaan van de Alpen (die nog steeds 2 cm per jaar stijgen) en de krachten hebben zich verder naar het Noorden verplaats zodat hier bij een breukje de Noordelijke rand zich over de Zuidelijke heeft gekruld, de Osning-Überschiebung.

Zo zijn, behalve zandsteenlagen ook kalklagen (“Muschelkalk”) uit het Krijt, 150 miljoen jaar oud, aan de oppervlakte gekomen. Wij dansen dus op het graf van ziljoenen zeediertjes die in een warme binnenzee hebben geleefd en met hun kalkskeletjes een honderden meters dikke laag hebben gevormd. De opheffing is op sommige plaatsen spectaculair; de zogenaamde Externsteine vormen de restanten van een volledig vertikaal staande zandsteenlaag.

Badcultuur

De Duitsers zijn gek op baden, vooral als er geneeskrachtige werking aan wordt toegeschreven. Ontelbaar zijn de plaatsnamen met “bad” erin. Zo komen we in Bad Rothenfelde, waar zout water wordt opgepompt om te dienen als geneeskrachtig badwater. Maar men heeft ook bedacht, lang geleden, dat het zout gewonnen en verkocht kan worden. Als eerste stap van de zoutwinning wordt het water een aantal malen langs een 10 m hoge wand van takjes geleid zodat veel van het water verdampt en de zoutgraad toeneemt. Dit Gradierwerk is de bezienswaardigheid van de stad hoewel het niet meer commercieel wordt ingezet. Het is ontegenzeglijk een blikvanger, en door de verdamping van het water is het in de directe omgeving aangenaam koel. Eromheen lopen opvallend veel bejaarden met rollator of krukken.

Wolven

Echt waar er wordt hier gewaarschuwd voor wolven. Bezoekers wordt aangeraden hun honden en kinderen bij zich te houden. Op een zeker moment ziet Els een behoorlijk groot dier wegschieten, het duurde maar kort en zekerheid bestaat er niet maar de afmeting zou op een wolf kunnen duiden.

Teken

Aan de andere kant van het geweldsspectrum (als we de amoeben, protozoën, bacteriën en virussen buiten beschouwing laten) wordt hier dan ook nog gewaarschuwd tegen teken. De reisorganisatie geeft zelf een tekensetje mee met een tekentrekker, loep, pleisters, ontsmettingsdoekjes… Maar het is verschrikkelijk droog, afgezien van éénmaal laat geen teek zich momenteel zien. Dus ook geen foto….

Eikenprocessierups

Daar is hij weer, een oude bekende. Het seizoen is wel zo’n beetje voorbij maar de brandhaartjes vliegen nog steeds rond. We hebben weer een flink aantal rode bultjes die gemeen zeer doen, jeuken en branden. Eerst denk je aan een bed bug, je weet tenslotte nooit wat je in een vreemd bed aantreft. Wij denken nog terug aan de maatregelen die we in Frankrijk hebben meegemaakt in verband met de bedwants, daar minzaam Punaise Américainegenoemd. Rugzakken beneden laten staan, of in een plastic zak die aan de binnenkant met gif werd bespoten. Ze zijn als de dood want als je ze in huis hebt dan ben je de sigaar. Wij hebben toen bij thuiskomst onze slaapzakken in de vriezer gestopt.

Nu ja, we proberen niet te krabbelen maar het valt niet mee en de haartjes blijven lang actief.

Ips Typographus

Weer zo’n oude bekende. Dit kevertje van 4mm is bezig met het letterlijk vernietigen van de Duitse naaldbossen. Het is hier dramatisch, enorme percelen naaldhout zijn kaalgeslagen of staan nog overeind, de naalden afgevallen en de stammen naakt.

De schade voor de boseigenaren is enorm; het hout is alleen nog geschikt voor de pulpindustrie of bio-energie maar die markten zijn volledig ontregeld. Langs de paden liggen overal slordige stapels wrakhout te wachten tot misschien ooit de opbrengst opweegt tegen de transportkosten. In de kale stammen en de afgevallen schors kan je de typische vraatsporen van de Letterzetter goed zien.

De strijd tegen de Buchdrucker is definitief verloren. Aanhoudende droogte en relatief warme winters hebben het aantal kevers explosief doen toenemen. De zaagploegen krijgen het niet aangewerkt, grote arealen staan nog vol met dode bomen.

Er is geen reden om aan te nemen dat het kevertje bij de Nederlandse grens halthoudt, er staat ons een vergelijkbare catastrofe te wachten.

Voor ons als wandelaars is het een deprimerend gezicht, en met de huidige hitte (tot 35 graden) een felle zon is het ontbreken van schaduw wel een beetje jammer. Maar dat is natuurlijk niets vergeleken met de ellende van de boseigenaar. De bomen zijn zo’n 70 jaar geleden aangeplant in de hoop nu ongeveer mooi hout te kunnen oogsten, maar faillissement dreigt.

De camper is jarig

13 Augustus 2018, we verlaten het huis en stappen in de camper. Twee jaar geleden alweer, en het is voorbij gevlogen. Gaat het al vervelen? Welnee, elke keer een andere omgeving, volop kansen op wandelen en fietsen, “never a dull moment”.

Zolang de huizenprijzen exorbitant hoog blijven en we het rondreizen nog niet zat zijn, zullen we nog wel even in ons paleisje op wielen wonen. Jammer dat het Coronavirus de mogelijkheden wat beperkt, maar daar zal in de loop van de tijd toch ook wel weer verandering in

Terug naar Nederland

Na bijna 2 maanden Duitsland koersen we weer op Nederland  aan. Daar wachten een paar leuke afspraken. We beginnen in Denenkamp en zien Karen en gezin die daar vakantie houden in een superluxe safaritent. Gaan gezellig een hapje eten en het blijkt dat Lieve al heel goed Engels spreekt.

Als bijvangst ontmoeten we daar ook een oud toerski-fanaat waarmee wij meer dan 20 jaar geleden samen de bergen hebben bedwongen. Na enig hersengekraak herinneren wij ons onze avonturen met elkaar, op de ski, weer.

Het weer verandert en uit buienradar blijkt dat we nog 20 minuten hebben om in de camper terug te te keren alvorens er een groot onweer zal losbarsten. We fietsen ons het apelazerus en met de eerste druppels zijn we er. We worden getrakteerd op een mooie klank en lichtshow voordat de regen met bakken uit de hemel komt.

Dan moeten we nodig naar Soest waar het schadeherstelbedrijf de voorkant van de camper onderhanden neemt. We mogen bij het herstelbedrijf overnachten (drie nachten op een industrieterrein, en het is plakkerig warm…)

Kunnen we gelijk een etentje doen met Janny en Cis ter viering van Cis’ en Paulus’ verjaardag. Echt Indonesisch met echt Indonesisch personeel dat zich vrolijk maakt om Cis’ achternaam.

In de omgeving mooi gewandeld en de achterkant van Paleis Soestdijk bewonderd. Wat een verschil met de omheining van Drakenstein!

Dan koersen we richting het westen om het 45-jarig  huwelijksfeest van Gerda en George te gaan vieren. Ondanks de corona maatregelen een heel gezellig feestje en leuk om na maanden weer in gezelschap te zijn. We mogen overnachten bij het restaurant en het blijkt dat de uitgaanders (in Oud-Beijerland) tot diep in de nacht luidruchtig over straat gaan.

Het weer is totaal omgeslagen en regen en wind geselen ons. Het wordt een kort uitstapje in Willemstad en bezoeken het plaatselijke museum(pje). Hebben een heel gezellig etentje bij Letty en Gerard en koersen op Bruinisse aan. Maar eerst nog even in onze opslagcontainer de  snorkelattributen halen. Gewend aan het leven in onze camper zien we in de container een hoeveelheid spullen waar we eigenlijk helemaal geen behoefte aan hebben…

Snorkelen

Daar zien we onze snorkelvrienden, want onze Egypte snorkelreis gaat niet door en we gaan maar snorkelen in het Grevelingenmeer.

De dames hebben een safaritent gehuurd en wij staan er tegenover. Helaas betert het weer niet en het worden een paar ruige nachten in de tent. Alles klappert en de wind buldert binnen net zo hard als buiten. Er lijkt van snorkelen niet veel te komen, maar geluk: een droge dag en niet te koud. We vinden een mooie plek en gaan er voor. Prachtige dingen onder water te zien. Helaas blijkt de camera niet meer waterdicht en na 4 foto’s gaat ie op zwart. (Klik op de foto’s voor een diashow).

Verder verkennen we Zierikzee en hebben veel bij te praten na, voor sommigen, elkaar jaren niet gezien te hebben.

Omdat Els pas eind september voor de grote APK keuring moet gaan we eerst richting Drenthe en komen uit in Gasselte bij het Drouwerzand en het gebied van de Drentse Aa en Hunze. Het weer zit nog steeds niet mee, maar de prachtige omgeving maakt veel goed.

Na 2 weken rijden we richting randstad. Onderweg eerst nog even langs bij onze vaste camping in Ermelo waar we bezoek krijgen van Ingrid, Martijn, Tessel en Renske. Gezellig kletsen bij de camper, met door Tessel en Ingrid zelf gebakken boterkoek. Als het koud wordt krijgen de jongedames wat extra kleding uitgereikt.

Het kostte bij het afscheid nog heel wat moeite om het spijkerjack aan Tessel te ontrukken! Pannekoeken en ander lekkers eten bij ’t Jagersnest.

We strijken neer in REO voor de ziekenhuisbezoeken en om vrienden te zien. Els wordt weer voor een jaar goedgekeurd en we hebben besloten de wintermaanden in Italië te gaan doorbrengen; het is er rustig en Florence en Venetië kunnen nu in alle rust bekeken worden. Alleen moeten we er zien te komen, want corona laait overal weer op. We nemen de gok en gaan op reis.

Alleen nog even een onderhoudsbeurt bij de Mercedes-Benzdealer. Want hoewel de boordcomputer steeds aangaf dat de beurt paf over ruim 30.000km zou moeten, meldde hij ineens “binnen 30 dagen”. Begrijpelijk, de laatste beurt was 2 jaar geleden.

Op naar Italië!