En zo zijn we dus weer terug in Chiang Mai, de stad van waar we vertrokken zijn. We nemen maar eens een iets luxer hotel met een ruime kamer en een mooi zwembad. Even geen afzien meer.

Het is 31 december! We dolen wat rond door de oude stad en proberen wat te eten en drinken. Het uitgaanscentrum is een verzameling openluchthoreca die ter gelegenheid van de jaarwisseling allemaal keihard hun eigen muziek draaien. Dat houden wij niet lang vol, vier melodieën door elkaar.

We maken ons op om het jaar uit te luiden bij The Place To Be: Tha Phae Gate. Honderden wensballonen gaan de lucht in. Het is geen ongevaarlijke plaats: sommigen laten hun ballon te vroeg op waardoor hij te weinig stijgvermogen heeft en met brandende patroon in het publiek belandt. Andere ballonnen hebben een patroon die hete/brandende paraffine lekt terwijl hij over het publiek scheert. Ook gaan ze, tot grote hilariteit brandend de bomen in. De wens zal dus niet uitkomen.

We moeten ook nog naar de Immigratiedienst om onze ‘visa exemption’ te laten verlengen. De Thaise bureaucratie slaat toe: kopie van het paspoort, van de stempels en van het uitreis formulier. Bewijs van de retourvlucht. Pasfoto op het juiste formaat. 1900 Baht. Foto laten maken. Twee uur wachten. Maar dan heb je ook wat: een extra stempel in je paspoort.

We zitten ruim in de planning, tijd voor wat actie. Met een busje de bergen in naar het base camp van 8Adventures. Daar uiteraard een waiver invullen en dan met kajaks een rivier af. Het is het droge seizoen, de rivier staat niet hoog maar er zijn toch wel een paar wilde passages. Achterin elke kajak zit een captain die zorgt voor de juiste koers maar het zijn maar lokale jongens die het spelenderwijs geleerd hebben. We stuiteren regelmatig vol op een rots en Peter gaat tweemaal achterstevoren van een stroomversnelling af.

Toch genoeg lol gehad.

’s Middags een wandeling van drie uur door de jungle, en “zwemmen“ bij een waterval.

We boeken ook nog de “6 Hours Endurance Hike” voor twee dagen later. Het blijkt inderdaad ver en hoog, maar het is onderhoudend.

De gids vertelt veel over planten en dieren, en maakt onderweg een hoedje van teakboomblad, een drinkbeker uit een bamboestengel en voor Els vlecht hij een fijnzinnige ring van dungesneden bamboebast.

Als letterlijke uitsmijter gaan we van een natuurlijke glijbaan af. Dat kost nog bijna een gekneusde voet maar alla.

We bezoeken ook nog een paar mooie tempels, daar struikel je over. Behalve de tempels die we in onze eerste blog genoemd hebben, gaan we naar Wat Umong, de ‘Tunnel Temple’. Lange tunnels met mysterieuze kapelletjes waar duistere boeddhabeelden je opwachten.

Per songtaew (een taxibusje) gaan we naar de Must See: Doi Suthep, een belangrijke en grote gouden Pagode op de berg die uitkijkt over Chiang Mai. De Thai vereren deze pagodes en om erbij te mogen moet je je schoenen uitdoen. Niettemin zijn er westerlingen die tussen de bedevaartgangers met gekke bekken en lollig bedoelde houdingen op de foto willen. Stel je voor dat in de Sint Pieter een buslading Chinezen voor het hoofdaltaar zulke fotosessies gaat staan houden. (Of doen ze dat inmiddels? We zijn er al een tijdje niet meer geweest.) We krijgen in elk geval dikke ruzie met een Amerikaanse die de pagode als achtergrond voor haar fratsen stond te gebruiken. Ze vond dat we meer van onszelf moesten houden of zoiets. Juist ja, het tijdperk van ongebreideld hedonisme.

Dan is het tijd om de fietsen in te pakken en ons klaar te maken voor de reis. Het is weer een heel gedoe om de fietsen in de platte dozen te krijgen. We nemen het er de rest van de dag maar een beetje van, en eten nog even Thais voor misschien de laatste keer.

We hebben ervoor gekozen om in Bangkok te overnachten want anders hadden we om drie uur op gemoeten. Nu kunnen we lekker uitslapen en op ons gemak naar het vliegveld. In Bangkok weer met de fietsdozen in een busje naar ons overnachtingsadres. Bangkok is veel warmer en vochtiger dan het Noorden! We bezoeken nog even de nabijgelegen avondmarkt en zoeken wat te eten uit. We dachten het goed te doen maar… het wordt weer miesoep. Een stijlvol einde van de vakantie voordat we de wereld van Peter Stuyvesant instappen.

We worden de volgende ochtend al weer vroeg opgehaald. De terugreis verloopt gesmeerd. Beide keren gaat het inchecken super snel, daar kan Schiphol nog wel wat van leren. Alleen de security check van de fietsen heeft wat voeten in aarde:

Het vliegveld levert nog een mooi stijlelement op; Ronald McDonald past zich aan. Het blijft natuurlijk dezelfde engerd.

Dit schrijvende (eigenlijk tikken) gaan de 11 uren in het vliegtuig wat sneller voorbij.  We zitten economy plus, met iets meer beenruimte, dat is wel lekker. Bij aankomst op Schiphol eerst de fietsdozen stallen in het bagagedepot, een wijntje en op tijd naar bed. Jeroen haalt ons de volgende dag op nadat we de fietsen weer hebben uitgepakt en in elkaar gepuzzeld.

Terugkijkend:

Wat we NIET missen na de vakantie zijn het verkeerslawaai van oude vrachtwagens en motorfietsen in combinatie met niet absorberend asfalt; de “hittegolf” van een week lang. Het leven uit twee fietstasjes, dan is een camper toch een stuk luxer 🙂

Wat we WEL zullen missen: het avontuurlijke; de bijzondere onderkomens; het lokale eten. (hoewel Peter een paar dagen de noodlesoep wel had gehad); de ontzettend aardige mensen overal; het falang geroep en de kinderen onderweg, meelopend en fietsend. De natuur en dat onze kamerplanten daar zomaar deel van uitmaken; de prachtige tempels. De avonturen zoals de “fast boat”, het ziplinen en kajakken.

Het positieve overheerst, het was een prachtig en onderhoudend avontuur.