Vientiane, de hoofdstad van Laos, heeft niet zo gek veel bezienswaardigheden. Een aantal tamelijk oude en daarmee interessante tempels met elk hun eigen charme en verhaal. Daarnaast vallen vooral op de Patuxai en de Pha That Luang.

De Patuxai is Laos’ antwoord op de Arc de Triomphe. Nadat de Fransen bij Dien Bien Phu waren verslagen besloot Laos het cement dat de VS ter beschikking hadden gesteld voor een nieuw vliegveld te gebruiken voor hun eigen triomfboog; een lange neus naar Parijs.

Het resultaat kan niet direct bekoren; een tekstbord bij het bouwwerk spreekt van een betonnen monster. Vlakbij staat een geschenk uit China, geheel opgebouwd uit Chinees porselein. Zelfs de bekende soeplepels zijn niet vergeten.

De Pha That Luang is de “Gouden Pagode”, bestreken met echt goud. Het nationaal symbool bij uitstek, nog niet zo lang geleden aan het oerwoud ontrukt en gerestaureerd.

De omringende galerij bevat ontelbare boeddhabeelden,

waaronder een mysterieuze die veel wordt aanbeden en, anders dan de geïdealiseerde en overgestileerde Boeddha’s die je overal aantreft, onmiskenbaar een zekere oerkracht uitstraalt.

Na de tamelijk heftige en spaarzame zes dagen in de binnenlanden stoppen we ons lekker vol met sushi, italiaans en ander lekker spul.

En elke dag even zwemmen in de binnentuin van het hotel, natuurlijk.

Na 3 dagen lummelen kunnen we er weer tegenaan en rijden naar de grens om Thailand weer in te gaan. Het idee dat het op zondag wel rustig zal zijn, blijkt een misrekening. Heel veel dagjesmensen die naar Udon Thani gaan voor het winkelen. Wat je bij de buren haalt is schijnbaar beter. Lange rijen dus voor de douane.

Twee dames die achter ons staan grijpen naar onze blote armen met de vraag of we het niet koud hebben. Zij hebben een dikke trui en jas aan, want er is een koudefront; het is slechts 22 graden om 11 uur in de ochtend.
Eenmaal aan de beurt is het uitreis stempel snel verkregen, wel even al je vingers door de scan. We kunnen de Kip vaarwel zeggen.

Ook de Thaise grens gaan we snel door. Slechts 25km vandaag en al vroeg in Nong Khai. Dit is een plaatsje met Thais toerisme. Lange boulevard langs de Mekong en veel restaurants. Echter hier begrijpen we van lokalen dat de Thai niet meer massaal komen. Te duur geworden en ze gaan nu in Laos op stap. Dat merken we, er is weinig reuring.
Een uitstapje naar het Kaew Ku Boeddha beeldenpark. Gemaakt door een uit Laos gevluchte monnik. Enorme beelden van natuurlijk boeddha’s, maar ook prachtige beelden van de uitvoering van de levenscyclus. Imposant.

Als we de plaats uitrijden komen we langs een German bakery. Een verkaste Duitser bakt broden en taarten. Staat elke ochtend om 5 uur daarvoor op. We hebben een super ontbijt met volkoren brood en kaas. We nemen er ook nog mee voor de lunch onderweg.

We rijden een paar dagen langs de Mekong en meanderen door heuvelachtig gebied met prachtige natuur en vergezichten over de rivier.
Het is al een week koeler weer, wat betekent dat het in de vroege ochtend en avond zo fris is dat we ons vest aan hebben. De airco hoeft zeker niet aan en we slapen onder 2 dekentjes. Super weer om in te fietsen. Onderweg groeien de papaja’s in het wild aan de bomen, het is heel eenvoudig om je fruithapje bij elkaar te scharrelen.

We komen in Chiang Khan: een kleine stad met een lang gestrekte straat van houten huizen, zowel oud als nieuw. Hier komen veel Thaise toeristen en in de avond is het een flaneergebied met vooral eettentjes.

We zien weer nieuwe etenswaren, zoals aan een stokje geregen en geroosterde maden, kikkers en krabbetjes.

Het is volle maan, hij komt sfeervol op vanachter een heuvel.

Een tuktuk uitstapje brengt ons de volgende dag bij een restaurant gerund door vrouwen. We eten er papaya salade en een soort koek van gefrituurde garnalen (met kop, schil en poten).

Hierbij water om de mond af te blussen, want als je om niet zo spicy vraag is het voor onze begrippen toch nog heet. ’s Avonds bestellen we gebakken vis. Die komt ook alweer heel op tafel, knapperig gefrituurd.

Verder maar weer! Na het nuttigen van de helft van een enorme papaja maken we een zijsprongetje naar de grens met Laos. Dat zit zo: het intreestempel in ons paspoort (“visa exemption”) laat maar een verblijf van 30 dagen toe. Daarmee komen we drie dagen te kort en de Thai doen daar niet makkelijk over. Er zijn twee oplossingen: aan het einde van de reis in Chiang Mai tegen betaling een verlenging regelen bij de immigratiedienst of Thailand verlaten en opnieuw binnenkomen. In het laatste geval krijg je een nieuwe stempel die weer 30 dagen geldt. Wij denken een truc te hebben: We gaan Thailand uit, rijden door niemandsland naar de Laotiaanse grens, maar gaan Laos niet binnen want dan moeten we opnieuw een visum betalen. Dus we keren om en fietsen vrolijk de brug weer over richting de Thaise grens met de bedoeling daar weer een intreestempeltje te halen. Toen sloeg de Thaise bureaucratie op tilt. Het uitreismannetje had kennelijk even niets te doen en zag ons terugkomen. Erg onopvallend kunnen wij ons daar ook niet bewegen natuurlijk. Hij kwam gelijk aanhollen met de uitreiscouponnetjes en sprak behulpzaam over het annuleren van de uitreis. Dat was nu juist niet onze bedoeling maar een ingeschakelde superieur was onverbiddelijk: zonder Laotiaanse stempel waren wij niet uitgereisd en konden we dus ook niet inreizen. Na veel discussie was de enige uitweg om de uitreis te annuleren met stempels en handtekeningen. Dus moeten we straks alsnog een verlenging aanvragen.

15 December. Peter is jarig en bereikt de leeftijd van 70. Na een rit van 70km, jawel, komen we bij een mooi resort en besluiten we het ervan te nemen. Lekker zwemmen en relaxen met als toetje eten met uitzicht op de ondergaande zon.

We hebben vandaag weer gefietst op een halve papaja en een paar koekjes en we besluiten dat we na het hoofdgerecht er nog wel een lusten. Paniek in de keuken maar het lukt. Verder is het dan al snel donker, hier om 18.00 uur.

De volgende dag door naar Nakhon Thai, aan de voet van het Nationaal Park Phu Hin Rong Kla. Leuke bungalow, nou ja hutje in een goed verzorgd complex. We willen de volgende dag naar het park maar het boekje waarschuwt voor stijgingen van 15%, “net zo steil als de Mont Ventoux”. Dat trekt ons niet aan, en we proberen vervoer te regelen. Het boekje spreekt van “een van de vele reisbureaus in de stad”. Dat is een leugen of fantasie; geen reisbureau te vinden en niemand spreekt Engels. We landen in een “club” waar Els met behulp van Google Translate een conversatie met het barmeisje begint. Die belt een kennis die het allemaal niet echt snapt maar even later verschijnt met haar vriend. Ze regelen dat we morgen worden opgehaald!

‘s Morgens verschijnt inderdaad een man met auto, die bekend maakt de plaatselijke dominee te zijn. Hij rijdt ons met de fietsen achterin naar boven, zoals voorspeld op plaatsen een heel steile weg. Na betaling en een omhelzing is hij weg en staan we mooi met de fietsen bij het bezoekerscentrum. We worden meteen besprongen door een driekoppige delegatie van het park; farang zien ze niet elke dag! Het park is te groot en de wegen zijn te steil om alles op de fiets te doen. We bezoeken de voor ons bereikbare bezienswaardigheden waaronder de Lan Hin Pum (een veld met merkwaardige rotsbulten)

en het voormalige hoofdkwartier van de communistische opstandelingen.

Sommige bejaarde gidsen zien er met hun nostalgische Mao-petjes uit als getaande opstandelingen, wat ze misschien wel zijn. De rit naar beneden is spectaculair, veel remmen en ontelbare bochten. Met de helmen op natuurlijk.