Langzaam maar zeker weer zuidwaarts.

Nadat we in de vorige blog ons bezoek aan het meest noordoostelijke puntje van Europa beschreven hebben, rest ons geen andere koers dan Zuid. Een vreemd idee om weer op de terugweg te zijn. We merken het vooral aan de zon, deze schijnt weer op de voorruit. Het weer is ook op zijn retour met regen en lagere temperaturen.

We laten Noorwegen achter ons en gaan Finland binnen. Duidelijk is dat de grens nog dicht bij Rusland ligt, want er is veel grensbewaking op de been, en de grensovergang is flink van versperringen voorzien. Desondanks kunnen we zonder het moeten tonen van personalia doorrijden. Het Finland wat in ons geheugen zit van 1972 bestaat nog steeds: bomen, bomen en bomen afgewisseld door meren, moerassen en rivieren. Geen rivieren die traag door oneindig laagland gaan, maar hier lange rechte wegen.  Niet in slaap sukkelen want er lopen nogal eens rendieren langs en over de weg.

Helaas blijven de elanden voor ons verborgen.

We overnachten in een Fins wintersportdorp in de regen. Het doet een beetje denken aan Franse skidorpen: zogenaamde plaatselijke architectuur met slecht verhulde betonnen delen en volstrekt zielloos. Niets erger dan zo’n oord in de regen. Verrassend genoeg doen ze ook hier in het hoge noorden aan sneeuwopslag. Een merkwaardig gezicht, die witte bulten.

In Zweden aangekomen staan we sinds een paar weken weer op een camping,  het plaatsje Gällivare vanwaar we onze eerste lange voettochten door Lapland maakten. We houden de 2 wasmachines en drogers bezet. Weer eens een hapje buiten de deur eten lijkt ons wel wat en gaan op zoek. Het aanbod blijkt minimaal in dit stadje en de keuze is een hamburger of pizza. De hamburger dan maar want daarbij heb je friet en die hebben we al heel lang niet gegeten. Hebben ze geen mayonaise! Gällivare is een oninspirerend mijnstadje maar kent wel leuke oude details.

Na onze noodkreet dat de ontbijtkoek op is hadden we nog wat beschuit met hagelslag (voornamelijk voor Peter). Omdat er naast de cornflakes nog iets stevigs gegeten moet worden, storten wij ons op de vele soorten knäckebröt in de supermarkt. Wat een keuze is hierin; het lijkt op de vele Pastasoorten in Italië en dus schappen vol. De religieus aandoende houding van de Italianen tegenover pasta ontbreekt hier echter als het om knäkcebröd gaat; Scandinaviërs zijn een nuchter volkje.

Bij Jokkmokk kunnen de fietsen weer eens tevoorschijn gehaald worden. We rijden een mooie tocht en onverwacht gaan de fietsen de poolcirkel over. Er is hier speciaal een treinstationnetje gebouwd en de passagiers kunnen via een trap over de poolcirkel lopen. Bij uitzondering een selfie!

In het zuidelijkste stuk Lapland en de overgang naar Jamtland volgen we de Vildmarksvagen (wildernisroute) van 350 km. Het is één van hoogstgelegen wegen van Zweden en loopt over  het Stekenjokkplateau op 879 meter hoogte. Het eerste deel van de tocht is het niet spectaculair anders, maar langzaamaan komen we in wat ruiger gebied en langs een mooie trappenwaterval. Aan het begin van het plateau is een heel grote rendierverzamelplaats. In de herfst worden alle dieren vanaf het plateau verzameld en kunnen de Sami hun rendieren terugvinden en van daaruit meenemen naar het winterverblijf van de eigenaar. Hier worden ook de dieren die niet meegaan geslacht.

Op het plateau bevindt zich een groot terrein waar campers kunnen staan en wij zijn zeker niet de enigen die er verblijven. Het is heerlijk herfstweer en maken 2 dagen prachtige wandelingen door een landschapstype waar we gelukkig van worden. Ook hier gaat op dat de drukte over is als je 200 meter er vandaan bent. Bij terugkomst nemen we een duik in het meer en bleek het water wel heel erg koud te zijn. Snel de bijgaande foto gemaakt en eruit.

In midden Zweden is de natuur minder spectaculair, veel bossen en meren. We maken een fietstocht bij en rond het Siljan-meer in Dalarna. Het lijkt hier wel een openluchtmuseum met de blokhut als overheersend stijlelement. De traditionele meiboom mag natuurlijk niet ontbreken. Als klap op de vuurpijl komen we langs de finishpoort van de Vasaloppet, de Zweedse Bonkevaart zeg maar. Alleen vindt hier elk jaar gegarandeerd de finish plaats.

Het is warmer geworden en we rijden langs de oostkust naar Stockholm. Mooie camperplekken aan het water.

Bij Stockholm wacht ons een hartelijk onthaal door Erna, jeugdvriendin en korfbalmaatje van Peter.

Zij woont al sedert 1972 in Zweden en moet weer even het Nederlands oppakken. Er is veel te vertellen natuurlijk, over vroeger en het verloop van onze levens over de afgelopen 50 jaar. Foto’s komen tevoorschijn die Peter nog nooit had gezien, van een brommertocht naar Nijverdal met Erna op de Kapitein Mobylette en Peter op de Puch. Beiden zijn te zien op de foto.

Met de metro wordt Stockholm verkend. Veel kunst in de metro!

We hebben het geluk dat de Duitse president op bezoek is in Stockholm. Er wordt flink voor de man uitgepakt, een parade rondom het regeringsgebouw met veel vlagvertoon en muziek.

We verkennen het oude deel van de stad, Gamla Stan, met smalle straatjes en natuurlijk het Nobelhuis, hebben een ontmoeting met een enorme vis vlakbij het regeringsgebouw.

In de wijk Södermalm, weliswaar niet in een museum,  komen we langs een mooi stukje kunst van de straat.

Bij een bezoek aan het nationaal museum blijken er tot onze verrassing veel werken van Nederlandse en Vlaamse schilders te hangen. Notabene een werk uit de canon van de Nederlandse schilderkunst, waarom hangt dat verdomme hier!

Het is verder niet allemaal even bekend of beroemd, maar zeer de moeite waard. Zoals dit schilderij van een man met een bijzonder hoofd. Kijk nog eens goed,je ziet een gebraden kip, een vis, een dossiermap,….

Ook moderne kunst is aanwezig, zoals deze parodie op een welbekend Zweeds souvenir, genaamd How to cook a souvenir.

Na een hartelijk afscheid van Erna rijden we richting de grens met Denemarken.

We overnachten in Motala (bekend van Sjöwall en Wahlöö, De vrouw in het Götakanaal) aan de rand van een groot jeu de boules veld. De Fransen staan bekend om dit spel en hier overtreffen ze hen. Er is wel 50 man aanwezig. Reuze gezellig om te zien en de volgende ochtend zitten wij nog aan het ontbijt en komen er alweer een stuk of 30 spelers aan.

Het weerbericht belooft nog een paar dagen zonneschijn en wij maken er dan ook gebruik van en gaan een dagje fietsen in Orkelljuna. Het platteland van Zweden is weer heel anders dan we hebben meegemaakt, maar net zo leuk. Het geeft een goed inkijkje hoe het dagelijkse leven eruit ziet en je komt nog eens in de natuur.

Dan gaan we toch echt de grens over naar Denemarken via de indrukwekkende Storebelt-brug. Altijd goed opletten of er geen lijk op de weg ligt.

We bezoeken Kopenhagen; dat betekent op een camperplaats en douchen in plaats van even in het meer springen.

Het lijkt wel alsof er altijd iets extra’s te doen is als wij een stad  bezoeken. Ditmaal is er de Royal Run. Dit is een hardloopdag voor alle Denen, jong en oud, en is ingesteld bij de 50^e verjaardag van kroonprins Frederik. Het is in Kopenhagen een groot festijn en aan de start staan gezinnen, met en zonder kinderwagen, ouderen met rollator en iedereen die maar enigszins vooruit kan komen. De start is net zo groots als de marathon van Rotterdam en het parcours gaat langs allerlei bezienswaardigheden. Dit heeft wel tot gevolg dat we onze weg door allerlei afzettingen moeten vinden en overal moeten omrijden. Maar de sfeer is geweldig en het weer werkt niet tegen. Al met al leggen we deze dag 27 kilometer met de fiets af en 8 lopend, dat is meer dan de Royal Run vergt. Uiteraard geven we onze ogen de kost en ontdekken leuke details.

Vandaag gaat de vlam in de pijp en rijden we 400km. Dat is lang geleden dat we zo’n grote afstand afleggen. De reden om wat haast te maken ligt in het feit dat we tijdens deze Scandinavische trip ook even een appartement in Ermelo hebben gekocht en aangezien we de laatste koper van het project zijn, worden we achter de broek gezeten om een aantal beslissingen snel te nemen. Het project omvat het ombouwen van het sanatorium De Hooge Riet uit 1938 naar 32 appartementen.

Onder het torentje, met de uitbouw, komen we te wonen. Maar er moet nog veel gebeuren voordat het zo ver is…

De oplevering is over ruim een jaar maar de aannemer wil wel graag een paar dingen van ons vernemen i.v.m. de ombouw. Dus dat wordt keuken- en badkamerboeren bezoeken, schetsen, begroten, ….

Kortom, we zijn in Nederland en het zal nog wel even duren voordat we weer reiservaringen op papier gaan zetten.