Vrijdag 26 juni is een historische dag: we steken de grens met Duitsland over! Een ontroerend moment, eindelijk de wijde wereld in. Op 10 mei 2019 kwamen we Nederland binnen met het idee snel het C1-rijbewijs te halen. De perikelen met het CBR hielden ons veel langer vast dan verwacht, zo lang dat we tussendoor nog maar de winter ontvlucht zijn en in Thailand/Laos zijn gaan fietsen. En toen kwam het Wuhan-virus zoals onze vriend Donald het pleegt te noemen. Maar nu dan toch, gewapend met een flinke voorraad mondkapjes.

En die kapjes zijn nodig ook. Bij elke verplaatsing door een horecagelegenheid (hotel, restaurant, cafe) is het dragen van een mondkapje verplicht.

Bij aankomst handen ontsmetten en een formulier invullen. Wij hebben al heel wat namen gehad, zoals J.P.Coen, W. de With, P.Omtzigt….

Eerste bestemming is het Moezeldal, dat moet je toch ook eens gezien hebben. Het is inderdaad schilderachtig, met wijnstokken op elke denkbare plek. We hebben er vanuit de camper (met privé Biergarten) mooi zicht op.

Op een ochtend worden we al om half zeven gewekt door aanhoudend helicopterlawaai. Het blijkt dat men, vanwege de steile ligging, de wijnstokken vanuit de lucht met gif bespuit. Lekker dan, het zal wel geen biologische wijn worden.

Na een dag gewandeld te hebben tussen de wijnranken, besluiten we per fiets naar Trier te gaan, de oudste stad van Duitsland. Heen (bergop) met de trein, terug fietsen. Trier is het bezoek waard, het is inderdaad een eerbiedwaardige stad met indrukwekkende Romeinse resten.

De routeplanner zegt dat de terugweg 90km is maar dat was de kortste route dwars over de bergen. Wij volgden de Moezel en uiteindelijk blijken het er 155 te worden…. Elektrisch ondersteund en licht bergaf, dat wel, maar Peters accu is na 120 km echt wel leeg dus dat wordt doortrappen en ’s avonds laat aankomen. Onderweg de benodigde calorieën tot ons genomen met de befaamde Deutsche Kuchen. Dat kunnen ze wel, koek bakken.

Na een dagje rust om van de schrale billen te herstellen, dan toch maar naar Koblenz om een blik te werpen op Wilhelm der Groβe, hoog op zijn sokkel uitkijken over Deutsches Eck, de samenvloeiing van Rijn en Moezel.

Heen met de fiets en terug met de trein. Hilarische koffiepauze: een tafeltje verderop zit een man met zijn tanden stukken te scheuren van grote lappen pizza die hij met zijn vork ophoudt. Als zijn vrouw hem erop attendeert dat wij om hem zitten te lachen gaat hij de pizza snijden en kiepert al doende het hele bord in zijn schoot.

Tijd voor iets anders, we willen een stuk van de Eifelsteig lopen, een wandeltocht dwars door de Eifel. Het zelf organiseren van onderkomens is een heidens karwei, dus we boeken een arrangement dat bestaat uit onderkomen, ontbijt, lunchpakket en bagagevervoer in alle etappeplaatsen. Waarschijnlijk is het niet eens veel duurder dan wanneer je het zelf organiseert. We zetten de camper neer in Blankenheim (geen erg woke naam, mag dat nog wel?), beoogd eindpunt, en nemen de bus naar Aken waar het eerste hotel staat. Nou ja, het worden vier bussen want het is geen voor de hand liggend traject. Met veel vertraging en gemiste aansluitingen komen we dan toch in Aken aan. We hebben in elk geval het Eifelgebied goed leren kennen.

Maar daarna loopt het echt allemaal op rolletjes. Elke dag een aardig onderkomen, mooie uitzichten, prachtige natuur en natuurlijk lekker veel wandelen. Een stukje loopt over het oude traject van de Vennbahn, een spoorweg die rond 1900 op last van Keizer Wilhelm werd aangelegd. Na de Eerste Wereldoorlog werd in het verdrag van Versailles bepaald dat de Vennbahn onder Belgisch gezag moest komen. En zo loopt er sindsdien een smalle strook België door de Duitse Eiffel, al meer dan 100 jaar. Fietsers en wandelaars maken er dankbaar gebruik van.

Inderdaad, bijna geen beelden van de natuur. Natuurplaatjes zijn erg saai, toch? Een bijzonderheid is nog het bezoek aan de Ordensburg, een opleidingsinstituut van de Nazi’s. Het is na de oorlog in gebruik genomen door het Belgische leger en daarna door de NAVO. Een intrigerend reliëf: De adelaar heeft ongetwijfeld een swastika in zijn klauwen gehad maar die is er door de bezetter natuurlijk uitgehakt en later vervangen door een listig raampje..

Prachtig weer op één dag na: stromende regen en laat dat nu juist de langste etappe (24km) zijn mét veel stijgen en dalen. Dus lekker glibberen en zweten in de regenkleding.

Na zes dagen wandelen komen we weer in Blankenheim waar de camper in blakende gezondheid op ons stond te wachten. Omdat het weer goed blijft, gaan we met de “wandelbus” naar het einde van de volgende etappe en lopen terug naar de camper. Maar dan is het wel even mooi geweest met het wandelen. We eten lekker eten in Blankenheim, en bekijken het slot en het stadje met pittoreske huisjes en poortjes.

De volgende dag op de fiets. We rijden de Ahrtalradweg, van de bron van de Ahr in Blankenheim naar de plaats waar de Ahr uitmondt in de Rijn. Flink tochtje maar het gaat naar beneden dus het valt wel mee. Aan het einde pakken we de trein terug maar die gaat maar tot halverwege (Ahrbrück) dus we moeten nog zo’n 40 km omhoog. Gaat het nog regenen ook…

Genoeg van de Eiffel, op weg naar de Rijn. Het interessantste stuk is waar de Rijn zich tussen het Taunusgebergte en de Hunsrück (de plaats waar Heimat zich afspeelt) doorperst. We landen in Rüdesheim, beroemd en berucht om z’n dranktoerisme met de Drosselgasse als hoogtepunt. Bakermat ook van Asbach Uralt, de bekendste brandewijn van Duitsland en ingrediënt van de klassieke Rüdesheimer Kaffee. Om er te komen moeten we nog wel met een veerpont, er zijn hier bijna geen bruggen.

We boeken opnieuw een wandeltocht: de Rheinsteig van Rüdesheim naar Koblenz. Zelfde formule, zij het zonder lunchpakket dat je dus zelf moet regelen. De tocht begint met een flinke klim naar het Niederwald-monument, ingewijd door Der Kaiser ter bezegeling van het Duitse Keizerrijk. Germania zit op haar troon met adelaarskoppen en kijkt uitdagend naar de overkant van de Rijn. De sokkel staat vol met ronkende teksten en, heel opvallend, de namen van een aantal Franse steden. Is het mooi? Oordeel zelf.

Deze tocht is wel wat steviger dan de Eiffelsteig, met als uitschieter een dag van 25 km met 800m dalen en stijgen. Wij troosten ons met de gedacht dat de etappes van de Haute Route Pyreneeën meestal zo’n 1.200m hoogteverschil kenden. Lekker moe zijn we, niet uitgeput. En dan een lekker biertje natuurlijk, dat vergoedt veel. Een tocht met prachtige uitzichten op en over de Rijn en met veel kastelen die soms (over)gerestaureerd zijn, maar vaak grotendeels ingestort. Ook hier weer veel wijnbouw en -productie, met als hoogtepunt de Lorchhauser Seligmacher.

Als je vanuit de hoogte naar de dorpen kijkt en je ziet de treinen onder je rijden,  is het net alsof je in Madurodam bent. Geen wonder dat Märklin een Duits merk is. Aangezien de hellingen steil zijn, gaan de treinen dwars door de dorpen heen, zowel overdag als ’s-nachts. Eenmaal slapen we in een dorp langs de Rijn en mogen meemaken dat het kadung, kadung elke 10 minuten beleven. Niet te geloven dat de mensen daar nog steeds wonen.

Op een eiland in de Rijn staat een merkwaardig bouwsel: De Pfalzgräfenstein. Een middeleeuws tolkantoor waar de schippers/handelaren moesten betalen om erlangs te mogen. Het schijnt dat er in die tijd tussen Koblenz en Basel zo’n 30 van die tolpoortjes waren…

Natuurlijk doen we ook de rots Loreley aan: een 132 meter hoge rots langs de rechteroever van de Rijn bij de stad Sankt Goarshausen.  Op dit punt maakt de rivier een scherpe bocht, waardoor er een stevige stroming ontstaat. De vele schepen die hierdoor zijn vergaan, vormen het voer voor legendes en verhalen. Niet uitgesloten dat de schippers het verhaal van de nimf Lorelei verzonnen om hun falen goed te praten. De beklimming van de Loreley is een toeristische activiteit. Op de rots ligt een uitkijkpunt.

Het lied van de Loreley (Lorelei)

Heinrich Heine schreef in 1824 het gedicht De Loreley (Lorelei). In 1837 werd het door Friedrich Silcher op muziek gezet en tegenwoordig is het een van de bekendste Rijnliederen ooit.

Ik weet niet wat het te betekenen heeft
dat ik zo treurig ben.
Een sprookje uit oude tijden
raakt maar niet uit mijn gedachten.

De lucht is koel en het wordt donker,
en rustig vloeit de Rijn langs.
De top van de berg glanst
in de stralen van de ondergaande zon.

De mooie jonkvrouw zit
daar boven, wonderbaar,
haar gouden juwelen flonkeren,
zij kamt haar gouden haar.

Zij kamt het met een gouden kam
en zingt daarbij haar lied.
Dat heeft een wonderlijke,
geweldige melodie.

De schipper in zijn bootje
wordt er weemoedig van.
Hij let niet op de scherpe rotswand,
hij kijkt steeds maar omhoog.

Tenslotte worden schipper en bootje
door de golven verzwolgen.
Dat heeft met haar gezang
de Loreley gedaan.

Een van de spectaculaire onderdelen van de tocht is de “Wildromantische” Rupertsklamm, wereldberoemd in Duitsland.

Het eindpunt van de tocht is Koblenz. Een stad die veel op het Rotterdam van de jaren tachtig lijkt. Veel betonbouw en het is het net niet allemaal. We logeren nog een nachtje in een stadshotel en nemen dan de trein naar St. Goar waar we inschepen op de Vater Rhein. Zo’n naam verzin je niet… Zo varen we onderlangs onze wandelroute terug naar Rüdesheim. Een ander perspectief op de tocht, wel leuk en ontspannen.

En er staat nog meer op het wandelprogramma: De Hermannsweg in het Teutoburgerwald. Maar daarover een andere keer.