Thailand is gevrijwaard gebleven van de recente vier Indochinese oorlogen. Maar verder terug in de tijd is er flink gevochten met de Khmer, de Birmezen en tussen de vroeg-Thaise koninkrijken zoals Lanna en Ayutthaya. Daarvan getuigen de drie oude koningssteden die we bezoeken. Ze zijn op fietsafstand van elkaar gelegen en tonen aan de hand van de door elkaar lopende bouwstijlen dat ze vaak van eigenaar gewisseld zijn.
De “oude” Sukhothai, Si Satchanalai en Kamphaeng Phet zijn tegenwoordig elk een “historisch park” binnen hun oude stadswallen. Het zijn indrukwekkende plekken vol met (ruïnes van) stupa’s en tempels, rijkelijk voorzien van Boeddhabeelden, olifanten en enkele hindoeïstische symbolen en afbeeldingen. Het is overdonderend, we zouden tientallen foto’s moeten plaatsen om de uitgebreidheid en schoonheid goed over te brengen.

Wat een extra dimensie geeft, is de verregaande staat van verval. De Khmer en de vroege Thai waren geen goede bouwmeesters. Ze hadden geen benul van het gevaar van verzakking op de slappe kleigrond of daar geen remedie tegen. Veel bouwsels zijn daardoor ingestort of verzakt. Gecombineerd met de sombere steensoort (rood/zwarte lateriet) en de omringende vegetatie geeft dat een mystieke sfeer.

De uit en van de bouwwerken gevallen stenen zijn trouwens nergens meer te vinden; waarschijnlijk bereidwillig afgevoerd door de plaatselijke bevolking….

Het is wel net De Hoge Veluwe met horden Aziaten slingerend op huur- of leenfietsen.

De logistiek is wat ingewikkeld deze keer. Er is een soort festival van traditionele zang en dans gaande en alle accommodaties zijn volgeboekt. We moeten onze eerste bestemming, Si Satchanalai, overslaan en nemen een afsnijding naar de tweede, Sukhothai. Daar was nog precies één kamer vrij tegen een schandalige prijs. Els zet de laatste kilometers een eindsprint in en we komen tamelijk verhit aan. Blijkt het beloofde zwembad buiten bedrijf te zijn!

De volgende dag op de fiets door het park Sukhothai, erg mooi. We maken bij thuiskomst kennis met de gevolgen van het festival; het hotel is veranderd in een (prijzige) jeugdherberg. Alleen de ordehoudende jeugdherbergvader en -moeder worden node gemist.

De dag erop met de tuktuk naar het busstation en dan met de lijnbus naar Si Satchanalai. Dat loopt allemaal op rolletjes, het personeel weet precies waar we opuit zijn en we worden keurig bij de ingang afgeleverd waar de plaatselijke kruidenier al klaarstaat met twee huurfietsen en een bord met vertrektijden van de bus terug. De huurfietsen rijden wel wat anders dan onze eigen fietsen maar het is veel beter dan lopen in de hitte. Mooi park, mooier dan Sukhothai en veel rustiger. Jammer dat de bus terug van twee uur pas om vier uur kwam…

Dan weer een dagje verkassen naar Kamphaeng Phet, de derde koningsstad. We komen terecht in het Scenic Riverside Resort. De huisjes zijn schattig, het lijkt wel een Malinees dorpje. Alleen moet je er wel tegen kunnen dat ze zijn vol gezet met prullaria; werkelijk elk richeltje staat vol geestig bedoelde spulletjes. Maar het zwembad is in bedrijf, heerlijk na zo’n fietsdag in de hitte! Het historische park is nog mooier dan de twee vorige, en zo goed als uitgestorven. De bomen groeien dichtbij en zelfs op de ruïnes, wat het park een bijzondere sfeer geeft.

Wat hier vooral ook opvalt is dat alle tempels omringd zijn met een soort palissade van laterietblokken. Ook helemaal in verval en de resten afgevoerd.

Als afsluiting een indrukwekkende groep Boeddha’s, waaronder een liggende Boeddha, verlicht, stervend en klaar om over te gaan naar het Nirwana.

Voor het eten moeten we naar de overkant van de rivier, daar zijn de mooiste restaurants met uitzicht op de rivier. Aan de overkant is een ‘night market’ waar een podium met keihard geluid is. Er gaat een mevrouw zingen die waarschijnlijk ook volgens de Thaise toonladder vreselijk vals klinkt.
Men begint zo langzamerhand wel in kerstsfeer te raken, al is het boeddhisme overheersend.