We verlaten Louang Prabang voor etappe 16. Het verlaten van een stadje in het spitsuur is altijd enerverend, maar we slagen voor twee baguettes (Vive la France), ons kan niets meer gebeuren onderweg. Voor de lunch vinden we een strooien afdak bij een meertje. Een idyllische plaats met een huisje boven het meer, bananenbomen en kokospalmen.

Peter ziet zelfs een IJsvogel over het water scheren en een visje vangen. Er komen een Franse jongeman en jongevrouw aanfietsen. Zij zijn via de Noordkaap, Moskou, Mongolië en China hier geraakt. Ze willen nog naar Singapore, Nieuw Zeeland, Alaska, Canada. Dat is pas een avontuur. Ze hebben een enorme hoeveelheid bagage, naar zij zeggen zomer- en winterkleding. De weg is redelijk rustig, maar er zitten een paar gemene stijgingen in. We moeten afzakken tot 4km/h; langzamer kan niet, dan vallen we om. Lopen dan maar!

Het is een bergetappe Hors Categorie.

Het eten ’s avonds is weer een zoektocht. Na een paar gegrilde spiesjes komen we terecht op het enige adres waar eten wordt geserveerd: miesoep voor de verandering.

Etappe 17 begint met als ontbijt een van gisteren overgebleven baguette en een bekertje yoghurt uit de supermarkt. De tocht is mooi, de mist hangt over de velden en trekt maar langzaam op. We passeren de Mekong, en wat verderop de Nam Houng. Daar wordt de rivier dankbaar gebruikt voor o.a. visvangst en wassen.

We zijn al vroeg in Sayaboury, waar we eerst! een iced cappuccino drinken bij Amazon en dan onze intrek nemen in een keurig hotel. We maken de stad onveilig, eten en drinken wat en bezoeken een kennelijk Chinees winkelcentrum waar de roltrappen het al niet meer doen. Er zijn ontelbaar veel winkeltjes met enorme voorraden lullige handelswaar, en geen klanten. Je krijgt medelijden met de winkeliers. We eten heerlijk in het restaurant van Pension De Drie Gezusters. Na de maaltijd gaan we toch eens kijken bij het karaoke dat uit het hoofdgebouw klinkt. We komen in wat een hotelgang lijkt met allemaal genummerde deuren. Boven sommige deuren brandt een groene lamp, en van achter die deuren komt luide muziek en vals gezang. Geen peeskamertjes maar privékaraokekamertjes!

Etappe 18 verloopt zonder noemenswaardigheden. We slachten bij wijze van fruithapje een mango, en arriveren na 55km alweer vroeg in een fonkelnieuwe guest house. De fietsen mogen op de kamer.

Het middageten in het enige restaurant: miesoep. Buiten steekt kortstondig de wind op en voeren dust devils een macabere dans op. Als we bij wijze van toetje een ijsje willen, is de sleutel van de vrieskist zoek. Hebben wij weer. Er is niets te beleven, we trekken ons terug op de kamer. Het guest house ligt nogal ver buiten het dorp, dus we trekken er ’s avonds op de fiets opuit. We vinden een mama-papa restaurantje; ze hebben eh… miesoep.

Etappe 19 voert door het Nationaal Park Pouy, een prachtige tocht met langzaam optrekkende mist over het tropische bos. Maar het is wel 101km, beetje veel voor het mooi. Het is gelukkig niet extreem inspannend, dus we komen redelijk fris aan. De entree van het dorp is een heuse hangbrug met griezelig losse plankjes.

Aan de overkant komt net grootvader aanlopen met zijn karbouwen. Kleindochter komt er ook bij.

We zijn weer aan de Mekong en we eten in een gezellig en goed restaurant aan de rivier.

Etappe 20 is een uitputtingsslag. Het boekje waarschuwt voor stijgingen van 15% en adviseert een lift te regelen. We steken de Mekong over via de Laotiaan-Nederlandse Vriendschapsbrug.

Eerst een stukje de goede kant opfietsen zodat er over de bestemming van de lift geen misverstand kan ontstaan. Dan proberen we een pickup truck of vrachtwagentje te charteren maar dat valt niet mee. Na een aantal pogingen stopt er eentje, en we mogen mee. Fietsen in de laadbak, Peter erbij om toezicht te houden en Els in de cabine.

Hij rijdt als een bezetene, de fietsen en Peter stuiteren door de laadbak. Na een paar kilometer rijdt hij op een steile helling een lekke band. Dat is dan het einde van de lift, bedankt en tot ziens. We duwen de fietsen tegen de helling op, en na een kwartiertje komen we bij een andere pickup. Ja hoor, we mogen mee maar als de fietsen zijn opgeladen beginnen ze over geld. We bluffen ze af, en we rijden een flink stuk mee. Maar we hebben geen flauw idee hoever we moeten. Peter denkt op een zeker moment dat we het ergste gehad hebben en we laden de fietsen uit. We betalen toch maar wat, het was in onze beleving een heel eind. (Achteraf bleek dat we van de 15km bergtraject er maar 6 hebben meegereden.) We fietsen een stukje maar het wordt al gauw weer lopen. Dan komt er een heel stuk met uitgebreide wegwerkzaamheden, omleidingen door het stof, het is als de Karakoram Highway maar dan met meer zuurstof.

We eten en rusten wat in het kamp van de wegwerkers. In Nederland zou de revolutie uitbreken als het personeel zo zou worden gehuisvest. Ze leven op houten vlonders en om nog enige privacy te hebben hebben sommigen een tentje a la Decathlon opgezet Na de steile afdaling volgt een redelijk beschaafd stuk en dan de uitsmijter: de weg naar Vientiane is voor 16km ongeplaveid. Dat betekent wasborden, gaten, rijgroeven en vooral enorme stofwolken; de Laotiaanse bestuurder bekommert zich niet zo erg om het welzijn van de mindere weggebruiker. De bomen en struiken langs de weg zitten onder een dikke laag stof, en aan het bewonderen van de naastgelegen Mekong komen we niet toe.

Volkomen verstoft komen we aan in Ban Vang waar ons het meest eenvoudige guest house van de tocht wacht. Het sanitair is hier blijven steken op een elementair niveau. In plaats van een warme douche om het stof weg te wassen is er een mandiebak.

Maar goed, je wordt er net zo schoon van en het is lekker koel. Er is gelukkig een restaurantje dat meer dan miesoep serveert! Het was me het dagje wel.

Etappe 21 is lang (108km) maar relatief eenvoudig. Na 3km is er al een cappuccino! Veel klimmetjes, maar ze zijn te behappen en het is een mooie tocht met rechts de fotogenieke Mekong en links landerijen en oerwoud. Bij een iced cappuccino boeken we een aantrekkelijk hotel via booking.com en dan doen we de laatste 10km Vientiane in. Drukdrukdruk, verstand op nul. Het is een mooi hotel en we hebben een intieme kamer aan de binnentuin met zwembad. Hapje eten en naar bed!

Van Louang Prabang naar Vientiane waren zes etappes, waarvan de laatste drie eigenlijk te zwaar. Maar je hebt het niet altijd voor het uitzoeken.