Onze laatste avond in Chiang Rai (Thailand) speelt zich af op de avondmarkt. Een plein met daarop tafels en stoelen, waar eten en drinken wordt geserveerd. Duidelijk toeristisch hoewel er ook Thai komen. Eromheen veel souvenirkraampjes. Het toeristenvolk In Chiang Rai kan niet tot de bloem des volks worden gerekend; uitsmijtertypes met in de ene hand een fles wijn en aan de andere hand een blonde snol. Ook veel oudere mannen met een Thaise schone aan hun zij.
We eten gefrituurde garnaaltjes (heel) en een Snake Head Fish.

Inderdaad, de kop lijkt wel wat op die van een slang.

De volgende morgen vroeg op pad voor etappe 7. De mevrouw van het hotel maakt een foto van ons met fiets voor haar Facebookpagina (JB Mansion) . De stad uitrijden is zoals altijd een uitdaging maar al snel wordt het rustig en landelijk. Rijstvelden, bedoeningkjes, palmbomen, bananenbomen, een onverwachte koffietent. Lunch in een drukbezocht “wegrestaurant” dat ook als postkantoor fungeert en waar moeder op haar hurken de afwas doet. Lekker en vermakelijk. We eindigen in een mooi resort met zwembad, waarvan we dankbaar gebruik maken. De kosten? 800 Baht per kamer inclusief ontbijt, 24 Euro.

’s Avonds vinden we in het stadje een heuse food court, zoiets als de avondmarkt van Chiang Rai maar dan zonder fareng, Engelse opschriften en westers bestek. Er worden de meest duistere zaken te eten aangeboden. We slagen er in om wat lekkers te scoren, zoals rundersaté (!) en de onvolprezen Pad Thai, roergebakken mie met ditmaal inktvisringen en grote garnalen. Mie eten met eetstokjes dat lukt ons wel maar een garnaal pellen is voor ons (nog) te hoog gegrepen.

Wij vragen ons af waarom er steeds vuurwerk wordt afgestoken. Het blijkt lichtjesfeest te zijn. Op de dag vóór volle maan in november laten de Thai lichtjes wegdrijven of -vliegen de alle narigheid met zich mee moeten nemen. We zien nu inderdaad lichtjes in de lucht, de populaire wensballonen.

Etappe 8 voert geheel door landelijk gebied, en brengt ons uiteindelijk bij de Gouden Driehoek, het drielandenpunt tussen Myanmar, Laos en Thailand.

Grensrivier tussen Thailand en Laos is de Mekong, die vanaf nu wekenlang onze metgezel zal blijven.

Els heeft al dagen een stevige verkoudheid, vast een Thais virus waar het immuunsysteem nog niet erg vat op krijgt. Ze koopt een middeltje bij een apotheker in een witte jas. We eindigen in Chiang Saen, waar we ‘s middags en ’s avonds langs de Mekong flaneren en streetfood eten. We eten o.a. vis uit de Mekong, zoals verwacht gronderig en graterig. Het wordt zo langzamerhand duidelijk dat Thaise stadjes ’s avonds in één grote eetkraam veranderen. De Thai koken nauwelijks zelf. Ze eten op straat of laten allerlei lekkers in plastic zakjes doen en hebben dan thuis een kant en klare maaltijd. Eigenlijk is de ene helft van Thailand de andere helft van eten aan het voorzien. Je kunt in Chang Saen ook met de Spido mee.

Vooruit maar weer, etappe 9 is lang (90km) dus we gaan vroeg op pad. Ontbijtspullen halen bij de Tesco, voor de deur is de dagelijkse markt alweer aan de gang en ruikt het heerlijk naar saté. We ontbijten op een bankje aan de oever van de Mekong. Het is heet en er zijn onderweg weinig voorzieningen. Uiteindelijk rijden we op een banaan en een rol biscuitjes naar de grens. De Thaise grenspolitie stempelt de paspoorten af en wil een foto van de fareng met fietsen, voor thuis. We maken er ook een van hem, samen met de grijze mevrouw met de rare fiets. De fietsen moeten in de bus waarmee we via Vriendschapsbrug No. IV (!) de Mekong oversteken.

Aan de Laotiaanse kant gaat het verkrijgen van de visa vrij vlot, en al binnen het uur is de totale grensoverschrijding klaar. We pinnen Kips en zijn gelijk miljonair: 1.500.000 Kip = 150 Euro. Misschien een goed idee om er drie nullen af te halen en muntjes in te voeren?

In Laos rijdt men rechts, even wennen. Na een korte rit toch eerst maar een echte maaltijd, we vallen haast om. Dan komen we in Houyaxay waar het aanbevolen guesthouse 120.000 Kip kost, 12 €. Het kamertje is dan ook wel van de allergrootste eenvoud. Maar de airco werkt! Na de broodnodige opfrissing dwalen we nog wat door het dorp, maar het is niet veel en na een kleine maaltijd kunnen de luiken dicht.
Omdat het volgende avontuur (waarover later meer) pas een dag later begint, hebben we een rustdag in het bruisende (ronkende) Houyaxay. We kopen slijmverdunnende medicijnen voor Els, want bij nader inzien heeft de witgejaste apotheker een middel gegeven dat de hoestprikkel onderdrukt en dat is nou juist niet de bedoeling.
Verder bekijken we het vertrek van de backpackers met de ‘slow boat‘ naar Pak Beng. Die boot zullen wij later ook nemen.

Een ontbijtje hier, koffietje daar… en overal is WiFi. Kom daar in Duitsland eens om!

Laos heet formeel Democratische Volksrepubliek Laos. Dan weet je genoeg: een land dat zichzelf democratisch noemt heeft kennelijk een geloofwaardigheidsprobleem. De rode vlag met hamer en sikkel wappert hier volop en er liggen ook sikkels in de winkels. Beschuit (Dutch crispbakes) ook trouwens.

We worden aardig gestoord van het Laotiaanse geld. Voor 1.000 Kip koop je bijna niets, het leven begint zo’n beetje bij 5.000. Wij overwegen een nieuwe valuta te introduceren: de kiloKip = 1.000 Kip.

Op naar het avontuur!