De vijftigste Blog alweer. En, wat we nog vergeten waren te vermelden, op 13 augustus was het een jaar geleden dat we ons vaste huis vaarwel zeiden.

Na onze fiets- en wandelavonturen in Duitsland gaan we maar weer eens op Nederland aan. Peters medicijnen waren op en in afwachting van de goedkeuring van ons medisch dossier door het CBR rijden we maar een beetje rond. Maar nu zit Alexander Pechtold erop, hebben we begrepen. Aan de einder gloort licht….

Er is nog veel te doen: medicijnen halen, de verjaardag van Miranda, lekker uit eten… Els moet weer voor haar geplande onderzoeken naar het ziekenhuis. Alle uitslagen zijn uitstekend, ze mag een jaar wegblijven.

Tussendoor ook nog even naar Luxemburg om in de Eifel te wandelen. Op de terugweg langs bij Leen in (Oud) Turnhout, onze reisgenoot in Patagonië en inmiddels vriendin. Zij onthaalt ons gastvrij met een boswandeling, gagelbier en quiche.

Tussen de onderzoeken door doen we een aanslag op de museumkaart. We bezoeken Zwolle voor Museum De Fundatie en pikken gelijk een theatervoorstelling mee. Ook even bij Jonnie op bezoek maar dan de goedkope variant….

Dan wandelen rond Vierhouten (geen museumkaart nodig), paddenstoelen plukken en opeten!

Verder naar Zaandam waar we Corrie opzoeken die ons gastvrij ontvangt. Met haar gaan we naar het Stedelijk museum van Alkmaar, met o.m. de tentoonstelling De Tooropdynastie. Mooie, intrigerende werken:

Ook gaan we naar Amsterdam. Tweemaal het Rijksmuseum met twee BN’ers en een werk met nostalgische waarde:

En tweemaal het Stedelijk, met een ontdekking die nader onderzoek behoeft: wie was de eerste die de  “Mondriaanse” neoplasticistische vlakken en lijnen schilderde, Domela of Mondriaan?

De collectie van het Stedelijk bevat stukken die wij waarschijnlijk nooit zullen begrijpen. Toevallig had Gummbah een toepasselijke cartoon. Maar er zijn ook klassiekers zoals The Beanery, waar zelfs de restjes drank in de glazen en de as en peuken in de asbak door de maker zijn voorgeschreven. Dat was nog een hele opgave toen het werk gerestaureerd moest worden.

Volgens de suppoost is Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue van Barnett Newman met langdurig ziekteverlof, met dank aan dokter Daniel Goldreyer.

Dan de Hermitage. Daar loopt de expositie Groepsportretten uit de Zeventiende Eeuw met een hilarische audiotour door Hans Aarsman (wie kent hem niet).

Jaja, met een camper heb je alle rust om een stad af te struinen.

We landen nog even in Gouda om Vincent te ontmoeten en een pannenkoek met hem te eten.

We bezoeken ook Kitty om kennis te maken met haar nieuwe hondje Baxter, opnieuw een King Charles Chevalier maar nu een zwart-witte met bruine wenkbrauwen en zo mogelijk nog levendiger dan Chess. Hij lust vooral elektriciteitssnoer.

Rotterdam roept, we moeten gevaccineerd worden (waarover later meer) en de fiets van Els heeft een ingreep nodig. We bezoeken ook het Wereldmuseum maar van de ooit roemrijke collectie is niets meer te zien behalve een aantal totembeelden (uit Nieuw-Guinea?) in het trapgat.

Henk speelt (nu echt!) zijn laatste voorstelling, ditmaal voor een publiek van familie en vrienden van de toneelvereniging. Zijn rust en dictie zijn nog steeds voorbeeldig, maar het lijf wil niet meer meewerken. Hij krijgt een minutenlange ovatie, felicitaties van de Wethouder en wordt geëerd met de gouden speld.

We bezoeken Gerda en George om daar in de garage (in verband met de voortdurende regen) de fietsbanden te vervangen. Helaas blijkt de fietsenmaker de verkeerde maten te hebben meegegeven! Dus na een lekker soepje druipen we weer af. De fietsenmaker probeert nog tweemaal foute maten mee te geven “deze is ook wel goed”. Dat maken we zelf wel uit.

Op naar Vierhouten dan maar weer, waar je mooi kunt wandelen en lekker zwemmen in het verwarmde binnenbad.

Nathan wordt 15, tijd voor een feestje bij Annemieke en Arnoud thuis. We bewonderen zijn zelfgebouwde computer, een beest van een ding. Slapen bij de molen, ons vaste adres in Harderwijk, en zondag lekker eten bij Ratatouille.

Na wat heen- en weer rijden landen we, nu voor het laatst dit jaar, weer op de Veluwe. We staan in Rabbit Hill. Dit doet Els terugdenken aan een horror vakantie in haar jeugd: verdwaald op het Kootwijkerzand en later in de week George met hersenvliesontsteking beland in een Apeldoorns ziekenhuis, midden in de nacht. Mocht daar 3 maanden in quarantaine. Daarna kreeg Rinus rode hond en dat betekende einde vakantie.

Nu niets meer terug te vinden van de camping van toen. Heel veel huisjes en een groot speelparadijs. Maar niet getreurd,  we hebben een mooi plaatsje in het bos, weg van de drukte.

We worden opgehaald door Ingrid en Martijn voor Het Grote Nichten- en Nevenbal. Reuzegezellig weer, met de jongelui borrelen, door het bos wandelen en daarna het galadiner. De kenners kunnen aan de hand van een van de foto’s wel zien waar het is, een lang geuite wens van Martijn. De volgende dag Klootschieten in, of all places, Halte Assel, met een boerenlunch toe.

En dan wordt het nu tijd voor een echte move: Roadblog Goes Thailand. We bereiden ons voor op een fietsvakantie van twee maanden. Gelukkig hebben we de meeste spullen meegenomen in de camper maar er zijn altijd kleine dingetjes en waar we vroeger een enorme zolder hadden om alles uit te spreiden zijn we nu wat kleinbehuisd.

De camper mogen we neerzetten bij Jeroen in de Betuwe, naast zijn perenboomgaard. Het is nog niet zo ver, als we dit schrijven zijn we op Rabbit Hill bezig met de laatste voorbereidingen. Maar dan wordt het druk, en dus de volgende blog komt uit Thailand.

Mogen de zon en de maan uw paden beschijnen.