12 november
Inmiddels van de Ned. Verzekering te horen gekregen dat we in Benidorm de foto na een week kunnen laten maken. Daar spreekt men Engels. Dus daarheen verkassen.

Eerst naar Valencia voor krukken. Peter vindt een adres, maar er parkeren is geen optie. Een stad vol auto’s. Een plek ver van het centrum gevonden en Peter op de fiets naar de zorgwinkel. Komt terug met een nieuw paar krukken, slechts 30 euro. Mooi land toch dat Spanje. Gelukkig een paar dunne klimtouwtjes meegenomen, zodat het aan de fiets gebonden kan worden als dubbele stang. Meteen uitproberen, maar dat valt nog niet mee. Heel wat springwerk om de treetjes van de camper op te komen. We zijn bang dat Els straks een heel dik bovenbeen heeft en de ander heel dun. Zal een mooi gezicht geven.

Leuke tocht door bergachtig gebied en veel sinaasappelgaarden. Echter de uitgezochte camping vlak voor Benidorm bleek niet zo veel te bieden als het plaatje aangaf. Of we blijven staan tot de fotoshoot vrijdag is een vraag.

13 november
Het antwoord is neen dus. Nu voorbij Benidorm gereden en in het gehucht Villajoyosa (“vrolijk dorp”?) terecht gekomen. Een vrij nieuwe camping met grote en brede plaatsen. Heerlijk opstellen zo. Rondkijkend blijkt onze camper opeens een campertje. De uitschuifcamper is er bijna gewoon. De een nog breder, langer of hoger dan de ander. De bezitters ervan blijken er, gezien de tuininrichting, gerust maanden te staan. Volgens ons ook omdat ermee rijden nogal lastig is.

14 november
De zee is dichtbij, maar voor Els toch te ver. Het restaurant wordt wel gehaald met de krukken. Dat scheelt Peter weer koken, want het manneke is er maar druk mee allemaal. Morgen moet de was weer gedaan worden en dus de bedden afgehaald.
Vanavond kunnen we samen onder de douche, want hebben de beschikking gekregen over het toilet en douche voor invaliden. Been ingepakt in plastic, afgetaped (scheelt weer ontharen) en op het invaliden krukje lekker soppen.

15 november
Wassen, boodschappen doen, beetje in de zon zitten, eten koken, een dag is zo voorbij als je het naar je zin hebt. Draadjesvlees met sperzieboontjes!

16 november
Met de taxi naar het ziekenhuis. De foto wordt gemaakt en dan is het wachten op de uitslag. Ineens komt een mannetje met een kar vol enge naalden; “ik ga een infuus inbrengen want u moet blijven”. Gaat dat zo hier, wij dachten van niet. Meer personeel, en zowaar een Nederlandse tolk. Het neemt uren in beslag, maar dan komt er tocht een traumatoloog met de foto’s en die laat zien dat het uiteinde van het scheenbeen is afgebroken. Dat zijn dus twee breuken in één been. Zij adviseren een operatie maar we moeten toch echt eens met SOS International bellen of dit vergoed wordt. Bovendien twijfelen wij of we dit in Spanje of in Nederland willen laten doen. Opnieuw verstrijken uren en dan komt alles bij elkaar: het mag van de verzekering, Els hoeft niet in het ziekenhuis te blijven en maandag is er een afspraak met de orthopedisch chirurg. Wij houden de optie Nederland open.

Eerst met de taxi naar de oude stad, Mariscería Córdoba waar ze lekker eten schijnen te serveren. Een mens moet toch wat in tijden van tegenspoed. We genieten van de wijn, de paëlla met kreeft en de eindeloze parade lower class Britten. Alleen al het ontcijferen van de tatoeages houdt je bezig. We overleggen ook met de huisarts, Ingrid, Cis, en Martijn. Uiteindelijk valt het besluit om in Benidrom te opereren. De breuk zit er al een week en de optie Nederland gaat lang duren vanwege het vervoer maar ook de verwachte MRSA-perikelen.

17 november
Een rustige dag. Het weer is niet sprankelend maar we kunnen toch buiten zitten. Wandeling/hinkeling en een biertje op het terras van de camping. Verder eigenlijk niets te melden. Wel de rest van het draadjesvlees (heel traditioneel, de zogenaamde Hiltermannlapjes op Zondag; voor de jongere lezertjes vergt dit misschien enige uitleg) opgegeten met rode kool en gratis appelmoes van de appels die we een eeuwigheid geleden hebben geraapt op de camping in Euverem/Gulpen.

18 november
Alweer een rustige dag. Het weer is helemaal niet goed: dikke wolken, zo nu en dan een bui. Omdat onze plek vanaf morgen aan andere klimaatvluchtelingen is verhuurd moeten we verhuizen. ’s Avonds eten in het restaurant van de camping: gambas al ajillo en gegrilde zeebaars, niets mis mee. Daarna bingewatchen: The Bridge seizoen 3, door Kitty bereidwillig voor ons op schijf gezet en afgespeeld met de Raspberry Pi Mediaspeler (met dank aan Martijn).

In bed liggend ondervinden we nogal wat herrie bij de Belgische buurman. Zeker doof en de televisie hard aan. De volgende ochtend snappen we het, België moest voetballen en kreeg genadeloos op z’n donder van Zwitserland. Hebben hem ook nog niet gezien.

19 november
Bezoek aan dokter Antonio Blasco, traumatoloog en orthopedisch chirurg. Lachen:
a) Het kuitbeen is niet gebroken, in tegenstelling met de diagnose van een week geleden in Valencia
b) De breuk in het scheenbeen is niet gedisloceerd en kan met een gipsverband genezen, in tegenstelling met de diagnose van zijn eigen traumacentrum afgelopen vrijdag.

Het is maar goed dat we vrijdag de ijverige medische staf hebben tegengehouden, anders had Els al sinds vrijdag lekgeprikt in het ziekenhuis gelegen en was er misschien al een operatie ingepland zonder dat er dieper gegraven werd.
De dokter legt eigenhandig een gipsverband aan en laat ons na nog een controlefoto gaan. Volgende week weer controle.

Het regent al de hele dag pijpenstelen, of katten en honden zoals de Engelsen hier op de camping zouden zeggen. Het is zelfs een beetje koud, we doen de kachel zachtjes aan.

Op het moment van verzenden is het middag, vanavond gaan we maar weer in het restaurant eten want de pijpenstelen maken het onmogelijk om even op de fiets boodschappen te doen. Straks komt er bovendien een mevrouw, de moeder van onze tolk, een rolstoel ter overname langsbrengen.

We hebben gisteren niet het einde van The Bridge gehaald, dus vanavond de laatste twee delen, spannend!